When Saturday comes
สวัสดีครับเพื่อนๆ ก่อนอื่นเลยก็ต้องขอแนะนำตัวกันก่อนนะครับ
ชื่อว่าปุ๊กนะครับ ชื่อเหมือนผู้หญิงแต่จริงๆแล้วเป็นผู้ชายนะครับ
ก็ฉบับนี้ก็เป็นการเขียนบทความลงบล็อกครั้งแรกของผมเลย ตื่นเต้นนะเนี่ย!! เนื่องจากผมเป็นคนที่รักฟุตบอลและมีโอกาสได้มาเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษซึ่งถือได้ว่าเป็น Home of Football ก็เลยตั้งใจไว้ว่าจะเขียนบทความเกี่ยวกับฟุตบอลเอามาลงไว้ที่นี่ให้คนที่รักชอบฟุตบอลเหมือนกันได้เข้ามาอ่าน
มาพูดคุยกันครับ
ณ วันนี้ตอนนี้ที่เขียน
ผมก็ไม่รู้ว่าบล็อกนี้จะมีคนเข้ามาอ่านมากน้อยแค่ไหน (หรืออาจจะไม่มีเลย 55) แต่อย่างน้อยที่สุดผมก็อยากจะลองทำสิ่งที่ผมรัก
ถ้าไม่มีคนอ่านก็ถือว่าคุยกับตัวเองในเรื่องที่ตัวเองชอบไปละกันครับ แหะแหะ
แต่ถ้ามีใครหลงเข้ามาอ่านแล้วชอบบทความของผมก็จะดีมากๆ เหมือนว่าเราชอบเรื่องๆนึงแล้วมีคนคอเดียวกับเรา
พูดคุยแลกเปลี่ยนกันก็ถือว่ามีความสุขมากแล้วครับ แล้วก็เนื่องจากผมไม่ใช่นักเขียน
อาจจะมีบางคำ (หรืออาจทั้งประโยค) ที่มันดูแปลกๆ ก็แนะนำกันได้นะครับ
สำหรับฉบับนี้เนื่องจากเป็นฉบับแรกผมก็เลยอยากจะแนะนำตัว
เพื่อให้เพื่อนๆได้รู้จักตัวตนของผมกันก่อนนะครับ
-
ผมคือใคร??
ผมก็เป็นแฟนบอลธรรมดาๆคนนึงที่ชอบฟุตบอลมาก จะเรียกว่าบ้าเลยก็ได้
คือตั้งแต่จำความได้ก็มีฟุตบอลเป็นส่วนนึงในชีวิตมาตลอด ตั้งแต่สมัยเรียนประถม ที่โรงเรียนห้ามไม่ให้เตะบอลก็เอากระดาษมาปั้นๆห่อเทปวิ่งไล่เตะกับเพื่อน
จนถึงขนาดเอาฝาน้ำอัดลมมาเลยเป็นฟุตบอลก็ยังสนุกได้
เริ่มดูบอลครั้งแรกสมัยที่ฟุตบอลส่วนใหญ่ถ่ายทอดสดใน UBC ส่วนฟรีทีวีก็มีรายการ Be on a hot kick ของช่อง 9 ถ่ายฟุตบอลอังกฤษให้ดูกันทุกวันเสาร์ จำได้ว่า Arsenal ยุคนั้นออกจอบ่อยมาก (ตอนนั้นไอ้ปืนใหญ่ฮอตสุดๆ
ถึงขั้นเป็นแชมป์ไร้พ่ายแบบที่ยังไม่เคยมีใครทำได้จนถึงทุกวันนี้)
ผมก็เลยเป็นแฟนฟุตบอลอังกฤษตั้งแต่นั้นมาเรียกได้ว่าต้องติดตามทุกเสาร์อาทิตย์
(เดี๋ยวนี้มีเพิ่มกลางสัปดาห์) เนื่องจากสมัยก่อนที่บ้านผมก็ไม่ได้มีฐานะอะไร
UBC
นี่ถือเป็นเรื่องไกลตัวสำหรับผม ก็มี fm 99
เป็นอีกหนึ่งช่องทางให้ติดตามฟุตบอลนอกจากช่อง 9 ที่ถ่ายให้ดูกันฟรีๆ พอดูไปดูมาฟังไปฟังมาก็ซึมซับจนกลายเป็นชีวิตประจำวันโดยไม่รู้ตัว
ฟุตบอลไม่ได้อยู่แค่เสาร์อาทิตย์อีกต่อไป (โดยเฉพาะวันจันทร์หลังเกมบิ๊กแมทต์
ถ้าทีมรักแพ้นี่แทบไปโรงเรียนไม่ได้) ระหว่างสัปดาห์ถ้ามีโอกาสก็จะหาหนังสือพิมพ์สตาร์ซ็อคเกอร์มาอ่าน
คอลัมน์ที่ชอบมากๆคือ คอลัมน์ที่นักข่าวที่ไปประจำอยู่ที่อังกฤษเขียนกลับมา
คือทุกอย่างมันดูน่าสนใจไปหมดไม่ว่าจะเป็นทีม
นักฟุตบอล แฟนบอล การเดินทาง อาหาร
เรียกได้ว่าการได้สัมผัสเกมลูกหนังที่อังกฤษสดๆซักนัดนึงนี่เป็นความฝันในวัยเด็กเลยก็ว่าได้ พอโตมาอีกหน่อยได้เข้าไปสัมผัสเกมสดๆในสนาม
(เกมไทยลีก) มันทำให้ผมรู้ว่าการดูบอลในสนามเนี่ยสนุกกว่าดูผ่านจอสี่เหลี่ยมเล็กๆเยอะเลย
ทุกวันนี้การดูบอลในสนามในทุกๆสุดสัปดาห์ถือว่าเป็นส่วนนึงในชีวิตฟุตบอลผมเลยก็ว่าได้ครับ
-
งั้นเชียร์ทีมอะไร??
ถึงจะเขียนชม The gunners ไปตะกี้แต่ผมไม่ได้เชียร์
Arsenal นะครับ ตั้งแต่เริ่มดูบอลมาผมมีทีมที่เชียร์อยู่ 3 ทีมครับคือ Manchester United,
Southampton, และ
จุฬา ยูไนเต็ดครับ เหตุผลที่ชอบไร่เรียงกันไปสำหรับปีศาจแดง
ก็ไม่มีอะไรมากครับส่วนใหญ่เด็กรุ่นผมก็โตมากับ Scholes, Beckham, Giggs และผองเพื่อน ความสำเร็จต่างๆ ค่ำคืนมหัศจรรย์ที่ Camp Nou การโกงความตายครั้งแล้วครั้งเล่า ป๋าเฟอร์กี้
สำหรับนักบุญนั้นเหตุผลเริ่มแรกเลยก็คือสมัยนั้นแมนยูเก่งเกินครับบางปีเหลือเกมเตะอีก
4-5 นัดก็ได้แชมป์ไปแล้วเลยต้องหาทีมอื่นเชียร์หน่อยจะได้มีอะไรลุ้น
(อย่าหมั่นไส้ผมนา ผมพูดความจริง แหะๆ)
สำหรับทีมที่เลือกเชียร์ต้องแบบทีมท้ายตาราง คาแรคเตอร์แบบสู้ชีวิตหน่อย
สุดท้ายไม่รู้ไปไงมาไงมาถูกใจฉายานักบุญ ทีมอะไรไม่รู้ฉายานักบุญ หนีตายทุกปีแต่สุดท้ายก็รอดทุกปี
ทีมเล็กไม่มีสตาร์ (เว้น Le God ไว้คนนึง)
ไม่มีเงินแต่ใจสู้ชะมัด จำได้ว่า The Dell นี่ฝังทีมใหญ่มานักต่อนักแล้วเหตุผลเริ่มแรกมันมีแค่นั้น
แต่ดูไปดูมามันผูกพัน จากทีมหนีตายดีขึ้นจนได้รองแชมป์ FA Cup ได้ไปเตะ UEFA Cup ในยุคของกุนซือมะพร้าวห้าว
Gordon
Strachan จนมาตกชั้นในยุค
Judas
Redknapp ร่วงลงไปถึง
League 1 จนกลับมาใหม่ไฉไลกว่าเดิมในยุคปลุกเสกใหม่จาก
Markus
Liebherr ประธานผู้ล่วงลับ
จาก The Dell มาถึง St. Mary’s จาก Le Tissier มาถึง Lambert เรียกได้ว่าอยู่ด้วยกันสู้ด้วยกันมาทุกยุคทุกสมัยจนทุกวันนี้รักทีมนี้ไม่น้อยไปกว่าแมนยูเลย
ส่วนสุดท้ายจุฬา ยูไนเต็ดเป็นทีมสถาบันผมเอง เหตุผลที่เชียร์ทีมนี้เพราะช่วงปี 2009 ซึ่งถือว่าเป็นปีที่บอลีกในไทยบูมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเองก็อยากจะสัมผัสก็บรรยากาศเหล่านั้นเลยต้องหาทีมเชียร์
จำได้ว่าทีแรกตั้งใจจะไปดูเกมที่ธันเดอร์โดม
เพราะช่วงนั้นเมืองทองถือเป็นทีมที่ฮอตสุดๆ แต่ด้วยความที่สุดสัปดาห์นั้นจุฬามีแข่งในบ้านพอดีก็เลยลองแวะไปดูก่อน
ส่วนอาทิตย์ต่อไปวางแผนจะไปดูเมืองทอง สุดท้ายอาทิตย์ต่อมาผมไม่ได้ไปและ 4 ปีหลังผมได้ไปเหยียบสนามเมืองทองแค่ 2 เกม ผมบอกไม่ถูกครับว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ผมเลือกเชียร์เสือสามย่านแทนที่จะเป็นกิเลนผยอง
เราไม่มีสตาร์ในทีม ไลม่มีเงินถุงเงินถัง ไม่มีความสำเร็จอะไรเลย
เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีอะไรซักอย่าง
แต่ไอการที่ไม่มีอะไรซักอย่างนี่แหละมันทำให้รู้ว่าแต่ละสิ่งแต่ละอย่างที่ได้มามันมีค่าแค่ไหน
จุฬายูไนเต็ดเป็นทีมแรกที่ทำให้ผมรู้ซึ้งถึงคำว่า When Saturday comes เป็นทีมที่ทำให้วันหยุดสุดสัปดาห์ผมได้ใช้เวลาไปดูบอลกับครอบครัว
ได้เจอมิตรภาพดีๆระหว่างพี่น้องกองเชียร์ด้วยกัน
ได้กระโดดกอดคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ได้รับรู้ถึงความผูกพันระหว่างนักบอลกับแฟนบอล
คือถ้ามองจากภายนอกทีมๆนี้อาจจะเป็นทีมองค์กรธรรมดาๆ
ทีมเล็กๆแฟนบอลน้อยหรืออะไรก็ตามแต่ แต่สำหรับพวกเรามันมากกว่านั้นเยอะ
เรียกได้ว่าแทบจะเป็นทุกอย่างก็ว่าได้ ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ
แต่ก็มีค่ามากมาย และไม่เคยเสียใจเลยที่เชียร์ทีมนี้ครับ
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีทีม จุฬา
ยูไนเต็ดอยู่ในสารบบวงการฟุตบอลไทยอีกต่อไปแล้วก็ตาม (เหมือนคนอกหักยังไงอย่างงั้น
55) อ้อ
ยังมีอีกทีมที่ผมเชียร์ก็คือทีมชาติไทย
เหตุผลก็ง่ายๆเพราะทีมชาติไทยอยู่ในสายเลือดครับ
-
เขียนทำไม??
ก็เขียนเพราะอยากจะเขียนครับ ไม่ได้กวนนา
แต่อยากเขียนจริงๆ
คือมันอาจจะเริ่มมาจากการที่ผมเห็นกระทู้รีวิวประสบการณ์การมาดูบอลที่อังกฤษ แล้วผมก็เลยมาคิดว่า
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่อังกฤษถือว่ามีโอกาสดีที่ชีวิตนี้อาจจะไม่มีแบบนี้อีก ซึ่งเวลา 1 ปีนี่จะว่ามากก็มากจะว่าน้อยก็น้อย
การเขียนอะไรก็ตามส่วนนึงก็เพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำ
ในอนาคตกลับมาดูเราก็จะได้เห็นอดีตที่ผ่านมา
อีกอย่างก็อย่างที่บอกไปครับผมเป็นคนชอบฟุตบอลมาก พอชอบแล้วก็อยากหาคนคุย
อยากแลกเปลี่ยนประสบการณ์
เพราะว่ามันไม่มีอะไรมีความสุขมากไปกว่าการคุยกับคนคอเดียวกัน
นอกจากนั้นผมอยากเล่าประสบการณ์ต่างๆ
ให้กับคนที่ชอบเรื่องฟุตบอลแต่ยังไม่มีโอกาสได้มาสัมผัสกับการดูฟุตบอลที่นี่ให้ได้รู้ได้เห็นไปด้วยกันครับ
เพราะว่าครั้งนึงผมก็เคยดูกระทู้ดูบล็อกของคนอื่นๆ ที่เค้ามีโอกาสนี้ก่อนผม
แล้วมันมีความสุข ผมก็อยากส่งประสบการณ์แบบนั้นต่อๆไปครับ
-
สุดท้ายนี้??
สุดท้ายนี้ก็อยากจะขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
การที่เขียนอะไรซักอย่างนึงด้วยความตั้งใจแล้วรู้ว่ามีคนชอบมันคือความสุขที่สุดแล้ว
ผมอยากให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านถ้าชอบก็อยู่เป็นเพื่อนกันครับ
ไม่ว่าจะแฟนบอลทีมอะไรก็ตาม ถ้าเรารักฟุตบอลเหมือนกันเราก็เป็นเพื่อนกันครับ
ถึงแม้จะมีแอบจิกกัดเล็กน้อยก็ถือเป็นรสชาดของฟุตบอล
ก็จะพยายามถ่ายทอดแง่มุมต่างๆออกมาให้หลากหลายที่สุดครับ
เพราะว่าฟุตบอลไม่ได้มีแค่ 90 นาทีกับผลแพ้ชนะ
แต่มันมากกว่านั้น จะพยายามสื่อให้เห็นถึงความหมายของคำว่า When Saturday comes ให้มากที่สุดครับ ยังไงก็คอยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ
28/03/15
Manchester, UK